Op sociaal en emotioneel gebied heb ik een beetje een handicap. Er wordt gezegd dat ik moet leren omgaan met mijn triggers. Ik weet dat ik veel behoefte heb aan duidelijkheid, dat vraag ik ook van mijn begeleiders. Maar dat valt niet altijd in goede aarde.
Een tijdje terug was mijn persoonlijk begeleider ziek. Maar dat wist ik niet. Stond er ineens iemand anders naast me. Daar schrok ik van en ik raakte uit mijn doen. Toen mijn begeleider weer terug was vroeg ik haar of ze zich alsjeblieft in vervolg ook bij mij wilde afmelden als ze ziek was. Daar werd ze geïrriteerd over. Ze verhief haar stem, want zij dacht dat ze aan mij verantwoording moest afleggen. Ik merkte dat ik op dat moment ook boos werd. Het was geen goed gesprek.
Uiteindelijk heeft zij erover nagedacht, en ik ook. In het volgende gesprek zei ik tegen haar ‘ik heb jou getriggerd.’ Ze begon te lachen en zei ‘ja, dat klopt.’ We hebben het erover gehad dat ze bij mij te ingewikkeld denkt. Ik wil graag als gelijkwaardig persoon gezien en behandeld worden. Een begeleider zei eens tegen mij: ‘wij zijn hulpverleners, jij bent cliënt. We zijn geen vrienden of familie.’ Omdat ik al moeite heb om mensen te vertrouwen, heeft deze opmerking bij mij echt een muur opgezet. Ik wil niet gezien worden als cliënt, maar als mens. Jij bent misschien wel hulpverlener, en ik cliënt. Maar we zijn ook gewoon allebei onszelf. En dan ga je normaal met elkaar om.