We werken goed samen met Tactus (verslavingszorg). Dit was eerst anders. Cliënten moesten naar Tactus toe en als ze drie keer niet kwamen opdagen werden ze uitgeschreven. Er was ook geen afstemming tussen de regiebehandelaar op locatie en de regiebehandelaar van hier. Dus vaak wisten begeleiders en behandelaren helemaal niet waar Tactus mee bezig was en omgekeerd. Daar hebben we heel veel in geïnvesteerd.
Ik kwam op deze locatie te werken met verslaafde cliënten en kende de psychiater van Tactus nog uit mijn studietijd. Ik dacht; laat ik eens bij haar op de koffie gaan en gewoon overleggen hoe we dit samen kunnen gaan doen. We hebben eigenlijk gewoon een beetje met de benen op tafel nagedacht over wat nu helpend is. Dat is altijd ons uitgangspunt: wat gaat deze cliënt helpen om met de verslaving aan de slag te gaan? Nou, dat is dus niet dat als iemand drie keer niet komt opdagen, hij of zij wordt uitgeschreven. En dat is ook niet dat zij iets in gang zetten, waar wij niets van weten. We zagen het belang van samenwerking en zijn dat gaan optuigen. Dat is redelijk organisch gegaan. Bijvoorbeeld dat we merkten dat we meerdere cliënten bij Tactus hadden en met drie cliënten achter elkaar aan het heen en weer rijden waren naar dezelfde locatie. Toen hebben we gevraagd aan de behandelaar van Tactus of hij hier kon komen zitten. We hadden een ruimte beschikbaar. Dan hoefden wij niet de hele tijd heen en weer te crossen en hij hoefde niet de hele tijd te wachten tot er weer iemand binnenkwam. Zo is het ontstaan dat een behandelaar hier kwam zitten. Voor cliënten is het laagdrempeliger, want ze kunnen gewoon hun woning uitlopen, hier even zitten met de behandelaar en dan weer weg. We weten elkaar laagdrempelig en snel te vinden als er zorgen zijn, bijvoorbeeld voor detox, opname of crisis. Dan is het gewoon even bellen en afstemmen hoe we het gaan doen.