Het is als team wel ingewikkeld. Omdat we personeelstekorten hebben en omdat er druk op de zorg is, schieten de minder moeilijke cliënten er snel bij in. Bij ons is het juist niet de zwaarste groep die eronder te lijden heeft, maar de tussengroep. Cliënten die eigenlijk heel mooi in ontwikkeling zijn. Dan zie je af en toe wel, dat iemand wat onnodig terugvalt omdat ze dan net even dat stukje steun missen wat ze toch eigenlijk wel nodig hebben.
Ik heb bijvoorbeeld een cliënt die nu tijdelijk op een andere locatie zit. Hij is binnen gekomen met een forse verslaving; alcohol en andere middelen. Hij is niet volledig gestopt, maar hij zit wel in gereguleerd gebruik. We zijn aan het renoveren en daarom zitten cliënten tijdelijk op een andere locatie. Deze cliënt woont nu tijdelijk met meer zelfstandigheid op een locatie zonder inloop. Begeleiding komt wel elke dag bij hem voor een contactmoment. Maar hij kan dus niet eventjes naar de inloop lopen voor een bak koffie. Dit deed hij echt niet supervaak, misschien 1 á 2 keer in de week. Je merkt dat dit wel waarde voor hem had, nu dat een tijdje niet meer kan.
Nu krijgt hij wat meer de ruimte om zich terug te trekken; hij wimpelt begeleiding een beetje af. Ik zie dat het gebruik toeneemt, of in ieder geval de klachten vanuit die locatie nemen toe over wietlucht op de gang. En als begeleiding nu ’s avonds komt, houdt hij regelmatig wat meer de boot af: ‘Ik red me wel, je hoeft nu niet binnen te komen, ik hoef nu geen contactmoment’, terwijl dat eigenlijk signalen zijn dat hij zich juist niet redt. Je ziet dat deze cliënt geen hulp meer vraagt. Juist doordat het geen hulpvrager is en hij zich wel redelijk redt, zit hij ook niet altijd in het vizier van begeleiders.